اگرچه ديده در خون نشـسته اش تر بود          دو چشم بی رمقـش نيـمه باز بر در بود

ميان حجـره به گـريه نفـس نفـس می زد          عزيز فـاطـمه زخـمی ترين كـبوتر بود

زبسكه بركف اين حجره دستُ پازده بود          تـمـام حـجـره پُـر از تكـه تـكـۀ پـر بود

زتشنگی جگرش بين شعله ها می سوخت          فضای حـجـره او كـربـلای ديگـر بود

كـسـی نـبـود بـرای غـريـبـی اش گـريـد          درآن ميانه كسی كاش جای خواهر بود

چقدر خواست ز جا خيزد او ولی افتـاد          هـمـين كه پشت در افـتـاد ياد مـادر بود

بـه يــاد مــادر و مـيـخ و شــراره آتـش          به ياد حـيـدر و آن جـنگ نا برابر بود

به يـاد مـادر پـهـلـو شـكـسـتـه در كوچه          كه دست بسته كنارش فـتاده حـيدر بود